Zakonisht vendimet e padrejta janë dobët të strukturuara dhe dështojnë të ofrojnë argumente logjike. I tillë është edhe vendimi i Gjykatës Kushtetuese në rastin “Etem Arifi”. Disa prej defekteve të këtij vendimi janë:

1. Gjykata dështon të bëjë dallimin në mes të kritereve për kualifikim të kandidatëve për deputet me humbjen e mandatit të deputetit, të cilat i trajton si çështje të ndërlidhura.

2. Bënë interpretim të përputhshmërisë së Kushtetutës me ligjin, duke i dhënë epërsi juridike ligjit në raport me Kushtetutën. Kështu shfuqizon nenin 45 të Kushtetutës, për ta fuqizuar nenin 29 (q) të Ligjit për Zgjedhjet e Përgjithshme.

3. Del jashtë kërkesës së parashtruar nga pala, dhe vendos në mënyrë të pasafatshme për certifikimin e kandidatëve për deputetë nga KQZ dhe verifikimin e mandatit të deputetëve nga Kuvendi. Vendimi i Kuvendit për verifikim te mandateve është dashur të kontestohet brenda 8 ditëve, jo pas gjashtë muajve. Kjo shpjegon edhe arsyen e mbajtjes së seancës publike përmes së cilës iu mundësua parashtruesit të kërkesës të bëjë ndryshimin e shënjestrës së kontestuar nga ajo që fillimisht kishte paraqitur me shkrim.

4. Anulimi i votës së Etem Arifiti është në kundërshtim me praktikën e vendosur nga vet Gjykata, në rastin më të freskët për votat e pranuara me postë jashtë afatit ligjor. Në këtë rast përkundër që ka mundur t’i mohohet përfaqësimi në Kuvend një subjekti politik përmes një vendimi kundërkushtetues të Gjykatës Supreme, Gjykata Kushtetuese nuk kishte anuluar rezultatin e shpallur të zgjedhjeve por vetëm e kishte qartësuar mënyrën e veprimit për zgjedhjet e ardhshme.

5. Gjykata u bazua në paragraf jo relevant të një Raporti të Komisionit të Venedikut, përderisa i njëjti Raport përcakton se kufizimi i të drejtës së pjesëmarrjes në zgjedhje duhet të jetë një masë proporcionale, që kërkon të bazohet në natyrën e veprës penale, qëllimin, gjatësinë e dënimit dhe ashpërsinë e veprës. Këto elemente Gjykata nuk i morri parasysh.